Sporten is WEL leuk!

Van jongs af aan vind ik sporten NIET leuk! Als jong meisje op de plaatselijke gymnastiekvereniging deed ik mijn eerste trauma op. Altijd als laatste gekozen worden en in plaats van over de bok te springen, duwde ik de bok omver. Wel stug volgehouden en van alles uitgeprobeerd. Met als terugkerend patroon een enthousiaste start en daarna een snel dalende motivatie. Mijn prestaties bleven altijd achter bij de anderen, was mijn opvatting. En om erbij te horen moest je toch wel beter scoren.

Naarmate ik ouder werd kon ik dat gevoel van falen wel relativeren. En ik heb ook gymleraren ontmoet die mijn inzet waardeerden met een hoog cijfer voor gymnastiek op mijn rapport. Maar toch bleef ik sporten niet leuk vinden. Het bleef altijd een verstandshuwelijk.

Inmiddels vele, vele jaren verder. De ziekte van Parkinson kwam op mijn pad. Energievretende gast is dat. Medicatie helpt om de ziekteverschijnselen op te vangen. Daarnaast is er een scala aan aanvullende en geavanceerde therapieën beschikbaar, die naarmate de ziekte vordert kunnen worden ingezet. Maar bovenal geldt: BEWEGEN, BEWEGEN en nog eens BEWEGEN.

Ik deed een proefles bij de Boksacademie. Boksen voor mensen met de ziekte van Parkinson. Onder de bezielende leiding van Alex van Klooster deed ik mijn eerste ervaring op met boksen. Ik ervaarde het als weldadig. Sporten is toch niet leuk, schreef ik hierboven? Op de Boksacademie wel. Voor het eerst voelde ik geen prestatiedruk. Terwijl ik toch ook hier het beste uit mijn zelf wil halen. Het is de sfeer. Allemaal mensen, die ook lekker bezig zijn. En samen vormen we een groep, die lol heeft aan het samen uitvoeren van opdrachten. En last but not least is er De Alex, die keer op keer positieve energie weet te generen. Voor het eerst voel ik mij welkom en ook thuis op een sportclub.